Fasolka po wietnamsku

W Polsce fasolkę szparagową jada się najczęściej podsmażaną z bułką tartą. We Francji z kolei po prostu polewa się ją masłem, dbając o to, aby koniecznie była w kolorze zielonym. Włosi mają nieco więcej fantazji, bo dodają ją do zup, okraszają pesto, a nawet podają ją z makaronem. Jednak chyba najprościej i najlepiej ze szparagówką obchodzą się Wietnamczycy.

Tego dnia wracałam z bardzo małej wsi tuż przy granicy z Kambodżą i miałam do przejechania prawie 800 km nieprzyjaznych, wietnamskich dróg. Zerwałam się o świcie i spiesząc się zapomniałam torby z jedzeniem na całą dobę podróży. Zorientowałam się dopiero w autobusie, ale nie przejęłam się za bardzo – wiedziałam, że za dwie godziny czeka mnie przesiadka i kilka godzin oczekiwania na kolejny środek transportu, więc postanowiłam wtedy zająć się problemem burczącego żołądka. Wygrzebałam z kieszeni zgnieciony wafelek z pandanem, pożarłam go jednym kęsem i wgapiłam się w okno zapominając o jedzeniu na długie godziny. Długie, bo autobus zamiast dwóch godzin jechał ponad cztery. Kiedy wysiadłam głodna jak wilczyca, moim oczom ukazała się mała, piaszczysta stacja autobusowa gdzie stał jeden, zdezelowany bus. Bus do Nha Trang, którym miałam jechać dopiero za kilka godzin. Nagle okazało się, że odjeżdża za kilkanaście minut, a następny będzie jutro. Gorączkowo zaczęłam rozglądać się za jakimkolwiek sklepem lub straganem. W rogu dworca zobaczyłam małe stoisko, do którego ustawiała się coraz większa kolejka moich współpasażerów szykujących prowiant na podróż. Prędko podbiegłam tam i zobaczyłam to, czego bałam się najbardziej – przemiły, wprawny, starszy Wietnamczyk serwował zza lady jedno danie, karmelizowany boczek. Przeklęty boczek! Dlaczego nie mógł wypaść dziesiąty dzień kalendarza lunarnego, kiedy w każdej budce pojawiają się wegetariańskie dania! Usiadłam zrezygnowana patrząc jak ostatnie boczki znikają z lady i liczyłam ile godzin drogi przede mną. Wtedy zauważył mnie zadowolony właściciel boczkowego interesu i zaczął proponować resztki mięsa, a ja nieudolnie dziękowałam i odmawiałam na przemian. W końcu kiedy zaczął iść do mnie z kawałkiem boczku zaczęłam machać rękami i powtarzać „chay! chay! không thịt!” co w skrócie miało tłumaczyć, że jestem weganką. Wtedy odłożył boczek, spoważniał, obciął mnie wzrokiem od góry do dołu i nagle wybuchnął głośnym gromkim śmiechem. Podszedł do mnie pewnym krokiem, złapał za ramię, posadził na małym, plastikowym krzesełku i kazał patrzeć. Spod lady wyjął garść zielonej fasolki, na ogromnym palniku postawił malutki wok. I przygotował dla mnie dokładnie tą fasolkę, na którą przepis znajdziecie poniżej. Do dzisiaj wydaje mi się, że to najlepsza fasolka szparagowa, jaką kiedykolwiek jadłam.