Zupa podwójnie kukurydziana

Znamy się już od wielu lat i dobrze wiecie, że nie cierpię marnować jedzenia. W programie z uporem maniaczki podpowiadam co zrobić z resztkami warzyw; w książkach do znudzenia przypominam o tym, żeby niczego nie wyrzucać; na kartkach Znaku podzieliłam się liczbami zmarnowanych polskich obiadów; a na blogu pokazywałam już takie patenty, jak na przykład pesto z łodygi z brokuła albo majonez z wody po ciecierzycy. Dlatego kilka tygodni temu na zaproszenie mojej ulubionej IKEA z wielką radością zgodziłam się zaangażować w akcję, mającą promować zrównoważoną kuchnię i przeprowadziłam na ten temat wyjątkowe, wegańskie warsztaty kulinarne.

Nie chcę was straszyć i zanudzać statystkami (chociaż jeśli kogoś interesują można znaleźć je tutaj), bo z doświadczenia wiem, że duża ilość cyfr powoduje wyjątkowo szybkie zamknięcie okna przeglądarki. Dlatego zamiast przynudzać, chciałabym powiedzieć jak rozumiem zrównoważoną kuchnię i podpowiedzieć Wam kilka najprostszych i najszybszych sposobów na zmniejszenie ilości wyrzucanego jedzenia.

Dla mnie zrównoważona kuchnia to zarówno styl gotowania, jak i urządzenie pomieszczenia w którym przygotowujemy jedzenie. Nieważne, czy kuchnia jest mała, czy duża; pełna drogich sprzętów, czy z jednym starym blenderem; w modnych kolorach, czy urządzona przez najemcę o specyficznym guście, ważne, aby znalazło się tam miejsce na małą spiżarnię. Może to być szafka, półka, a nawet pudełko po butach. Dzięki spiżarce, marnujemy zdecydowanie mniej produktów, bo nie musimy kupować na zapas chleba, warzyw i owoców. W końcu możemy być spokojni, że zawsze w domu jest coś do jedzenia. Suche produkty, zgromadzone w jednym miejscu, nie psują się po tygodniu, nie marnują i mogą miesiącami czekać na swoją kolej. Nie musi to być wiele rzeczy, ot, wystarczy worek kaszy, worek soczewicy, puszka pomidorów i kilka puszek fasoli. Nawet jeśli wyjedziemy niespodziewanie na kilka dni nie zepsują się, tylko cierpliwie poczekają.

Nie będę truć o tym, jak ważny jest recykling, bo wie o tym chyba już każde dziecko nad Wisłą. Natomiast podpowiem, że wcale nie trzeba mieć ogromnej kuchni, żeby zmieścić kosze do recyklingu odpadów. Można po prostu wybrać mniejsze pojemniki, a przede wszystkim zmniejszyć ilość produkowanych śmieci w domu. Zamiast dziesiątek reklamówek i woreczków, jedna ekologiczna torba; zamiast butelek po wodzie, picie wody z kranu i wreszcie zamiast wyrzucania szypułek pomidorów, liści kalarep, ogonków marchewek oraz obierek, mrożenie wszystkich resztek i przerabianie ich raz w miesiącu na bulion. Serio, gdy wprowadzicie te sposoby okaże się, że wystarczą najmniejsze pojemniki zamiast jednego wielkiego kosza, a w dodatku ze śmieciami będziecie mogli wychodzić raz na kilka dni, bo będziecie ich generować o wiele mniej.

No dobra, ale jak wyrzucać mniej jedzenia? Na początek warto zastanowić się, czy wszystkie resztki warzyw, które lądują w koszu naprawdę są niejadalne. W końcu z obierek warzyw korzeniowych można zrobić bulion; obierki owoców zagotować na kompot albo zrobić z nich ocet; a liście i łodygi zmienić w pesto lub w proste i diabelsko zdrowe kimchi. Nie trzeba robić wszystkiego od razu, obierki można mrozić, a liście wpakować do pudełka w lodówce. Banany, które są na granicy zepsucia można zamrozić i potem dorzucać do koktajli albo zmiksować na lody; liście kalarep i kalafiorów upiec na czipsy; łodygi brokuła zetrzeć na obłędnie dobrą surówkę; suchy chleb wykorzystać do mojego ulubionego sosu romesco lub na gazpcho; a obrane kolby kukurydzy obowiązkowo wrzucić do gorącej wody i ugotować kukurydziany bulion. A z tego bulionu zrobić moją ukochaną, podwójnie kukurydzianą zupę, o której pisałam w nowej książce i gotowałam na warsztatach. Jest słodka, lekko pikantna, treściwa i nic się nie marnuje – z kolb powstaje bulion, a ziarna lądują w zupie.