Wegańska sałatka Cezar

Sałatka Cezar to jedna z najsłynniejszych sałatek świata, która doczekała się setek różnych wersji. Prawdopodobnie powstała niecałe sto lat temu w Meksyku, a swoją nazwę wzięła od imienia autora, Caesara Cardiniego, restauratora o włoskich korzeniach. Jak głosi legenda, pewnego dnia Caesarowi skończyły się zapasy w restauracyjnej spiżarni i przygotował przystawkę z tego, co znalazł pod ręką. Jednak o to, co wchodzi w skład oryginalnej sałaty trwa jeszcze więcej walk niż o to, kto był jej autorem.

Pierwsza pisemna wzmianka o sałatce Cezar pochodzi z 1946 roku, kiedy to Dorothy Kilgallen napisała o niej w The Voice of Brodway. Zgodnie z tym opisem składała się z mnóstwa czosnku, surowych lub lekko podgotwanych jajek, grzanek, sałaty rzymskiej, anchovies, sera [sic] parmezan, oliwy, octu i dużej ilości czarnego pieprzu. Z tym opisem nie zgadzała się jednak Rosa, córka Caesara, twierdząc, że w sałatce nie było anchovies i nie powinno się go używać, a zaczepny smak umami posmak pochodzi z sosu Worcestershire. Kładła za to duży nacisk na to, aby liście sałaty pozostawić w całości i jeść je palcami, a całą sałatkę podawać z jajkami w koszulce. Większość późniejszych przepisów z lat 50. oraz 60. nie wspomina o jajkach, za to na ich miejsce proponuje kurczaka. A z biegiem lat pojawiało się jeszcze więcej nowych receptur – w latach 90. coraz częściej sałatkę serwowano z bekonem, awokado, suszonymi pomidorami, a nawet z krewetkami lub homarem. Skąd przez lat tyle zamieszania i tyle ulepszeń sałatki pana Caesara? Wszyscy po prostu pokochali połączenie kruchej sałaty i tłustego, niepowtarzalnie kremowego sosu, na bazie żółtek oraz oliwy. Dlatego czas najwyższy na wegańską wersję tej sałatki – skoro Caesar nie pogniewał się o nieplanowany dodatek kurczaka, nie pogniewałby się pewnie też o wegańską wersję.