Barszcz kresowy

Barszcz to jedna z najbardziej fascynujących zup wschodniej Europy. Ma dziesiątki różnych wersji oraz jest prawdziwym papierkiem lakmusowym regionalnych składników oraz smaków. Czasem z białą fasolą i dużą ilością czosnku; innym razem z bobem i mnóstwem posiekanej zieleniny; jeszcze innym razem z marynowanymi grzybami albo z dodatkiem owoców. Wertując różne fascynujące przepisy przygotowałam dla Was przepis na barszcz kresowy, łączący wszystko to, co roślinożercy lubią najbardziej – jest garść soczewicy, suszone grzyby, dodatek koncentratu pomidorowego, sporo zadziornej, wędzonej papryki i oczywiście słodkie buraki.

Buraczany barszcz jest uznawany za narodową ukraińską zupę. W każdym regionie istnieje kilka odmian, a czasem nawet między wsiami można zaobserwować zupełnie różne przepisy. Najbardziej urozmaicony i rozpoznawalny jest barszcz kijowski, który ma zdecydowanie najdłuższą listę składników – jest na niej spora ilość mięsa, dużo jarzyn, ugotowana fasola oraz koncentrat pomidorowy i kilka przypraw. Niemal równie słynny jest barszcz czernihowski, połtawski, podlaski lub wołyński; a dodatkowo każda ukraińska gospodyni będzie obstawać przy swoim przepisie i zarzekać się, że jest najprawdziwszy i najbardziej regionalny.

Ale to dopiero początek podróży szlakiem barszczu. Nieco inaczej doprawia się barszcz na Białorusi, ma zdecydowanie mniej dodatków i przypraw, za to często pojawia się dodatek suszonych grzybów. Szczególnie ciekawe są białoruskie przepisy na barszcz postny – wtedy grzybów oraz fasoli jest zdecydowanie więcej, pojawiają się też suszone zioła oraz wyraziste, tłoczone na zimno oleje do podania zupy mające podkręcić smak bez dodatku mięsa.

W Polsce barszcz jest niemniej popularny, ale dużo swobodniej podchodzi się do nazw i oficjalnych podziałów. Najczęściej mówi sie o barszczu czystym oraz o barszczu ukraińskim który ma niewiele wspólnego z tym jadanym na Ukrainie – właściwie każda gęsta zupa z burakami dostaje miano ukraińskiej. To co różni polskie barszcze od tych zza wschodniej granicy to przede wszystkim brak kapusty oraz rzadko dodawany koncentrat pomidorowy, który jest niemal obowiązkowym składnikiem w każdej ukraińskiej wersji. Dodatkowo polskie barszcze są zdecydowanie mniej mięsne – mięso może, ale nie musi być dodatkiem do zupy, podczas kiedy na wschodzie w okresach niepostnych jest ono podstawowym składnikiem.

Równie długo można opowiadać o barszczach rosyjskich albo z południa Polski, które są nieco inne. Ale żeby nie narażać Was na skręt kiszek powiem tylko, że kilka ostatnich tygodni poświęciłam na stworzenie dla Was przepisu, który połączy w sobie to co jarosze i jaroszki lubią najbardziej i myślę, że mi się udało.