Weganka w podróży: Marrakesz, Essaouira i marokańskie góry

To znowu ja, wasza podróżująca weganka! Po tłocznym Marrakeszu i turystycznej Essaouirze przyszedł czas na puste i ciche wioski w górach Atlas. Chociaż podróż przez góry jest dużo zimniejsza i trudniejsza, to właśnie tutaj można spróbować o wiele autentyczniejszej lokalnej kuchni i dużo więcej się nauczyć.

Nie zrozumcie mnie źle – dni spędzone nad oceanem w Essaouirze były wspaniałe, jedzenie cudowne, a na widok plaży nad oceanem prawie popłakałam się ze szczęścia. Jednak to piękne miasto jest tak pełne turystów, że zjedzenie czegoś autentycznego graniczy tutaj z cudem – łatwiej jest dostać palmiery lub naleśniki z nutellą, niż dobrą, lokalną zupę. Kiedy po raz kolejny w polecanej przez wiele przewodników restauracji dostałam mdłą, niedoprawioną zupełnie niczym zupę z soczewicy nie wytrzymałam i spytałam właściciela, czemu wszystkie dania serwowane w restauracjach są bez smaku odpowiedział – Turyści z Europy nie lubią naszych przypraw, bardziej smakuje im takie jedzenie. No właśnie, tego się obawiałam!

Na szczęście ratunkiem od turystycznych, smutnych wersji lokalnej kuchni okazało się uliczne jedzenie (podpłomyki i bób z kotła!) oraz ukryta w jednej z bocznych uliczek, wegetariańska knajpka Shyadma’s Veg Food. Była to miła odmiana po wegetariańskiej restauracji w Marrakeszu, której nazwy nawet nie chcę pamiętać, bo serwowała najgorsze jedzenie na świecie, zjadliwe tylko dla bardzo głodnych, bardzo naiwnych i jeszcze bogatszych turystów, ale o tym kiedy indziej.

Shyadma’s w Essaouirze to prawdziwy marokański slow food. Na posiłek trzeba poczekać przynajmniej godzinę, a jeśli ma się nadzieje na zjedzenie kilkudaniowej kolacji najlepiej upewnić się, że ma się wolny cały wieczór. Jednak zdecydowanie warto wytrwać – tajine z pigwą i cynamonem, tajine ze wspaniale doprawioną soczewicą oraz ten z kiszonymi cytrynami i oliwkami, to zdecydowanie jedne z lepszych, jakie do tej pory jadłam. Nawet gdybym miała czekać na nie cały wieczór, to byłoby warto.

Zupełnie inaczej podróżuje i je się w zimnych wioskach w górach Atlas. O tej porze roku nie ma tutaj za wielu turystów, kuchnia jest uboższa, ale o wiele  bardziej autentyczna. Żeby spróbować niektórych dań i nauczyć się je przyrządzać wspięłam się do wysoko położonej wioski nad turystycznym Imlil, gdzie nie tylko jak przygotować wspaniały deser z pieczonych rzodkiewek i cudowne tajiny z zaledwie dwóch składników, ale też w końcu dowiedziałam się, jak przygotować najróżniejsze placki, naleśniki i placuszki jedynie na wodzie, mące i odrobinie oleju.Schodząc z górskich wiosek na dół zjadłam też jeden z lepszych tajinów, zrobiony na moją prośbę przez ulicznego sprzedawcę bez mięsa: czyli bez drobiu i bez ryby, bo nie jest to tutaj oczywiste. Po kwadransie czekania dostałam wspaniałe, zapiekane pomidory z mnóstwem kminu, kozieradki i mięty. – Ile płacę? – Normalnie 35 Dh, ale ten był bez mięsa, to przecież wystarczy 25 Dh.

Dalej jestem kiepską górską wędrowniczką, ale o wiele lepszą kucharką, teraz kieruję się na pustynię – zobaczymy, czego nauczę się na miejscu!